Klaustrofilia
Zamknięta w małym pokoju
Uwięziona
w ciemnej komórce
Zwrócona twarzą do okna
Bez
żadnych widoków
Wystarcza jej miejsca do
życia
Tylko
na wdechu
Co prawda nie może ruszyć
głową
Nie
mówiąc o rozumie
Ale nie narzeka
Nie
błaga o litość nie żąda wolności
Ni
nie chce wyrwać się do przodu
By
zderzyć się z szybą
Nie widzi takiej potrzeby
Zapomniała
już jak się tu znalazła
Dokąd
zmierzała o czym marzyła
Jaki
był cel jej wędrówki
Tu jej jest kres
Zależy
jej tylko na tym
By
nikt jej stąd nie cofnął
Wystarcza jej że tu jest
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz